پیشرفت‌های قالب‌گیری تزریقی TPE، راندمان تولید را افزایش می‌دهد.

در تولید، حتی یک خطای جزئی می‌تواند منجر به هزاران محصول معیوب شود و ناکارآمدی‌های قابل توجهی ایجاد کند. برای شرکت‌هایی که از الاستومرهای ترموپلاستیک (TPE) در قالب‌گیری تزریقی استفاده می‌کنند، درک چگونگی کاهش ریسک‌ها و دستیابی به تولید پایدار و باکیفیت بسیار مهم است. این مقاله عوامل کلیدی در قالب‌گیری تزریقی TPE را برای بهینه‌سازی فرآیندها و افزایش کیفیت محصول بررسی می‌کند.

TPE ترکیبی از خاصیت ارتجاعی لاستیک‌مانند با قابلیت پردازش پلاستیک‌ها است که آن را برای کاربردهای خودرو، پزشکی و مصرف‌کننده ایده‌آل می‌کند. قالب‌گیری تزریقی یکی از رایج‌ترین روش‌ها برای تولید قطعات TPE است. این فرآیند شامل تغذیه گلوله‌های TPE به داخل یک قیف، ذوب کردن آن‌ها به رزین مایع در یک سیلندر گرم شده و تزریق مواد تحت فشار بالا به داخل یک قالب بسته است. پس از خنک شدن، قطعه TPE تمام شده خارج می‌شود. در حالی که قالب‌گیری تزریقی برای تولید انبوه مناسب است، هزینه‌های اولیه قالب می‌تواند بالا باشد. مواد TPE با عملکرد بالا می‌توانند زمان چرخه را کوتاه کنند و کارایی کلی را بهبود بخشند.

پارامترهای زیر یک چارچوب کلی برای قالب‌گیری تزریقی TPE ارائه می‌دهند. تنظیمات خاص باید بر اساس درجه مواد و الزامات کاربردی تنظیم شوند.

• انتخاب تجهیزات:دستگاه‌های قالب‌گیری تزریقی استاندارد برای TPE مناسب هستند. ملاحظات کلیدی شامل تطبیق مشخصات دستگاه (نیروی گیره، اندازه شات) با ابعاد قطعه و حجم تولید است.
• طراحی پیچ:حداقل نسبت تراکم 2:1 ذوب یکنواخت را تضمین می‌کند. برای عملیات با سرعت کم، پیچ‌های با تراکم بالا (3:1 تا 4:1) با گام‌های کوتاه، پلاستیک‌سازی را بهبود می‌بخشند و تخریب مواد را کاهش می‌دهند.
• کنترل انقباض:انقباض TPE بسته به درجه مواد، طراحی قطعه و شرایط پردازش متفاوت است. طرح‌های قالب باید انقباض را در نظر بگیرند و تنظیمات دمای قالب یا فشار بسته‌بندی می‌تواند پایداری ابعادی را افزایش دهد.
• پرداخت سطح قالب:EDM یا سندبلاست بافت سطح را برای پر کردن و رهاسازی بهینه می‌کند. EDM پرداخت‌های ظریف‌تری ارائه می‌دهد، در حالی که سندبلاست اصطکاک را برای جلوگیری از چسبیدن افزایش می‌دهد.
• روش‌های خروج:TPEهای نرم برای جلوگیری از تغییر شکل به خروج دقیق نیاز دارند. صفحات اجکتور نیرو را به طور مساوی توزیع می‌کنند، در حالی که پین‌های اجکتور بزرگتر باید بخش‌های سفت را هدف قرار دهند. زوایای پیش‌نویس و خروج با کمک هوا نیز ممکن است کمک کنند.
• طراحی دروازه:نوع دروازه بر پر کردن و کیفیت تأثیر می‌گذارد. دروازه‌های دیافراگمی برای قطعات با دیواره نازک مناسب هستند، دروازه‌های فن مقاومت جریان را کاهش می‌دهند، دروازه‌های زیردریایی امکان جداسازی خودکار را فراهم می‌کنند و دروازه‌های چند سوپاپ جریان‌های پیچیده را کنترل می‌کنند.
• تهویه:تهویه مناسب (عمق 0.01–0.02 میلی‌متر) از به دام افتادن هوا و نقص‌ها جلوگیری می‌کند. دریچه‌ها باید در نقاط پایانی جریان یا مناطق مستعد گاز قرار گیرند، با گزینه‌های اضافی مانند پین‌های دریچه یا سیستم‌های خلاء.
• مدیریت دما:کنترل دقیق دمای رانر، سیلندر و قالب، جریان ذوب مناسب را تضمین می‌کند. دمای قالب بالاتر، پرداخت سطح را بهبود می‌بخشد اما زمان چرخه را افزایش می‌دهد.
• سرعت تزریق:SEBS از سرعت‌های بالا برای کاهش ویسکوزیته بهره می‌برد، در حالی که SBS به سرعت‌های متوسط نیاز دارد تا از برش بیش از حد جلوگیری شود.

علاوه بر قالب‌گیری تزریقی، TPE را می‌توان از طریق اکستروژن یا قالب‌گیری دو جزئی (2K)، از جمله قالب‌گیری بیش از حد و اکستروژن مشترک، پردازش کرد.

منابع فنی برای این روش‌ها در دسترس هستند و راهنمایی‌هایی در مورد انتخاب مواد و بهینه‌سازی فرآیند ارائه می‌دهند.